Schakelteam Almere is een initiatief van de gemeente Almere. Hét schakelpunt voor bewoners met psychische kwetsbaarheid en voor alle mensen die in hun omgeving met psychisch kwetsbare mensen te maken hebben.
Op drie november is er een motie ingediend bij de gemeenteraad Almere om het schakelteam in zijn huidige vorm te behouden. Ook zijn er ervaringen, resultaten en verhalen van deelnemers gedeeld om zo te laten zien dat het schakelteam een onmisbare positieve impact heeft op de bewoners uit Almere! Lees het artikel hier.
Motie Gemeenteraad Almere Schakelteam
"Als je al niet lekker in je vel zit, kun je door dingen die in de wereld gebeuren net dat duwtje krijgen, waardoor je de weg echt kwijtraakt. De angst dat corona weer terugkomt, en dat er weer een lockdown komt, is voor sommigen echt zwaar. Of mensen raken in paniek, omdat ze bang zijn voor de hoge energieprijzen en de daaropvolgende energierekening", vertelt GGZ-hulpverlener Saskia Schurman. Zij is onder meer betrokken bij het project WachtVerzachter, waar mensen die nog wachten op professionele hulp alvast een luisterend oor krijgen.
Shay Ilsar uit Almere heeft al zijn hele leven last van angsten en depressies. In sommige periodes gaat het beter. Maar als er grote dingen gebeuren in de wereld, merkt hij dat dit een behoorlijke weerslag op hem heeft. "Ik was heel bang voor corona. Ik woon alleen, dus ik had het doembeeld dat ik ziek zou worden. Dat ik op de grond zou liggen en dat niemand mij zou vinden. Gevolg was dat ik bijna niet meer buiten kwam en niemand binnenliet. Soms zijn de angsten die ik heb reëel, een andere keer helemaal niet. Dat weet ik wel als het goed met mij gaat, maar ik vergeet dat als ik slechtere dagen heb.”
Ilsar heeft ondanks zijn enorme voorzichtigheid wel corona gehad. "Ik had flinke koorts, maar mijn angstbeeld is niet uitgekomen. Ik ben op dit moment niet bang om opnieuw ziek te worden."
Meer mensen met depressies en angsten in provincie: "Wachtlijsten lopen op"
Op 5 mei 1945 werd in Wageningen, in Hotel de Wereld, een einde gemaakt aan de bezetting van Nederland. Het programma ‘Vuur van de Vrijheid’, uitgezonden op NPO1, was de opmaat naar de traditionele ontsteking van het Nationaal Bevrijdingsvuur op het 5 mei-plein. ‘Verschilmakers’ die op hun eigen manier het verschil maken voor onze vrijheid, zullen het vuur ontsteken. Ambassadeur van de Vrijheid Duncan Laurence brengt het daarna naar het Bevrijdingsfestival in ‘s-Hertogenbosch: het startsein voor de 14 Bevrijdingsfestivals en andere festiviteiten die in het land plaatsvinden.
Het ontsteken van het Bevrijdingsvuur gebeurde voor Hotel de Wereld, waar in 1945 werd onderhandeld over de capitulatie van de Duitse bezetters. Dit gebeurde in aanwezigheid van burgemeester Geert van Rumund, waarna veertien zogenoemde verschilmakers het vuur het land door brengen.
Indrukwekkend verhaal
Eerder op de avond was op de muren van het hotel een show te zien van de ‘verschilmakers’. Dit zijn mensen met een indrukwekkend verhaal, die vanaf nu jaarlijks door de organisatie Wageningen45 worden benoemd.
Zij mogen in de nacht van 4 op 5 mei verblijven in Hotel de Wereld en vertellen over oorlog, vrijheid, angst, over (niet) jezelf kunnen zijn, over heldendaden, over verering en over liefde. Onder hen zijn dit keer Splinter Chabot, Ruben Hein, Lakshmi, Loiza Lamers, Masood Eslami en Ellen ten Damme.
Wie een psycholoog nodig heeft, staat maanden op de wachtlijst. Dit initiatief verzacht het wachten
Het concept is simpel: wie in afwachting is van professionele hulp of naast professionele hulp behoefte heeft aan extra ondersteuning, meldt zich bij de WachtVerzachter. Dat gebeurt bijvoorbeeld op aanraden van de huisarts of het wijkteam. Een coördinator ‘matcht’ deelnemers (niet ‘cliënten’) zoals Marije met ervaringsdeskundigen (niet ‘hulpverleners’) zoals Mark.
Dronten kreeg de primeur; later volgden Eindhoven, gericht op jeugd tussen de 12 en 18, en Utrecht, speciaal voor jongvolwassenen tussen de 18 en 27 jaar. Inmiddels hebben er ruim driehonderd ervaringsdeskundigen en deelnemers meegedaan.
Net als alle andere ervaringsdeskundigen kreeg Mark een training waarin hij leerde hoe hij er het best voor ‘zijn’ deelnemers kon zijn (naast Marije heeft hij nog twee ‘maatjes’, zoals hij ze noemt). Sindsdien wandelen Mark en Marije geregeld met elkaar.
‘We hebben geen vaste dag, wel een vast rondje’, vertelt Marije. Het contact geeft haar iets wat ze niet vond bij haar therapeut, en ook niet in haar eigen sociale kring. ‘Bij Mark kan ik mij makkelijk openstellen. Mijn vrienden weten soms minder goed hoe ze me moeten helpen, en het contact met mijn therapeut is relatief formeel. En soms gaat het juist de dag ná een therapiesessie niet goed met je, en moet je een hele week wachten tot de volgende afspraak. Bij Mark kan ik ook tussendoor terecht. Bij hem voel ik meer warmte én meer begrip, ook door zijn eigen ervaring.’
Sam; de verbinder tussen jong, oud en licht dementerend!
Sam, onze mascotte, is op 22 juni langs geweest bij Woonzorg Flevoland om daar een flinke knuffelsessie met de licht dementerende ouderen op dagbesteding te houden!
Het was een groot succes, veel van de ouderen vertelden dat zij toen zij
jong waren vroeger zelf ook een hond hebben gehad. Een meneer die op Curaçao geboren is vond het wel een beetje eng: daar wordt heel anders omgegaan met honden. Toch liep iedereen snel los en was de sfeer tip top!
Zou jij ook graag een keer met Sam willen knuffelen? Stuur ons een berichtje, dan komen wij gauw een keertje bij je langs!
Powered by EigenWijze Saskia
Het weer zat niet echt mee. Begin augustus zou warm en zonnig kunnen zijn, maar dat was niet het geval. In een grijze en troosteloze sfeer liepen we langzaam naar de Schaperie. Het voor mij bekende dicht gegroeide pad met verschillende planten en bomen was wel het begin van een mooie middag. Het is wat lastig uitteleggen, maar aan het einde van het aangelegde weggetje toen ik bij het hekje stond wist ik het weer zeker. Ik sta op het punt een klein stukje paradijs te betreden. Samen met de groep van zo een zes mensen lopen we het mooi groene, maar natte, terrein van de Schaperie op.
Voor mij persoonlijk was de rust van de plek iets wat ik nodig had. Ik ben een persoon die heel druk is in zijn hoofd. Continue gedachten die mij erg moe maken, met als bonus prikkels van de buitenwereld die mijn leven al sinds mijn geboorte best een uitdaging geven. Om de plek wat beter te beschrijven. De Schaperie wordt omringd door hoge bomen die natuurlijk in de zomer jou een heel geborgen gevoel kunnen geven. Mij persoonlijk brengen de bomen veiligheid en rust. Later in de middag gaf een andere deelnemer dit ook aan. Als het mogelijk had geweest had ze daar meteen gaan wonen...
Ondertussen had Hetty, de eigenaresse van de Schaperie al een korte rondleiding gegeven voor de mensen die de betoverende plek nog niet kenden. Haar partner, Johan, liet ook langzaam zijn gezicht zien. Twee honden die ook een deel zijn van de "happy family" gaven ons een warm welkom. De schapen? Die stonden ergens in de verte bij de bomen rustig van hun middag eten te genieten. Ze hadden een nieuw stukje grasveld gekregen en stonden samen in een groep daar lekker van te genieten. Voor ons was er even geen interesse alhoewel dat ging veranderen toen het harder ging regenen, maar dat vertel ik zo nog wel...
Na een lekker kopje thee en wat zoet erbij ging we aan de slag met de wol die in het voorjaar van de schapen was geschoren. Ik persoonlijk vind het altijd lekker, maar niet iedereen heeft iets met de geur die het witte zachte spul heeft. Hetty vertelde dat de wol vooral van hun achterwerk kwam. Na een grapje dat er hopelijk geen poep in de wol zat werden we aan het werk gezet. Iedereen kreeg een klein en schattig krukje die later zou kunnen worden bedekt met een lap wol die we door middel van vilten gingen bewerken. Ik ga het hele proces niet beschrijven, maar er kwam veel water, zeep en fysiek arbeid aan te pas. We waren er wel een tijdje zoet mee, maar iedereen had op het eind een mooi bewerkt kleedje die voor een droogsessie op het hek werd gelegd. Helaas werkte dat niet echt want door een bui kon de wol natuurlijk niet droog worden.
Na het vilten gingen we nog wat drinken en ondertussen hadden de schapen ook genoeg van de regen. In principe vinden ze het niet leuk om nat te worden, maar het vers lekkere gras was wat belangrijker dan een natte vacht. Alleen nu kwam de regen steeds heftiger naar beneden. Dit was te veel voor de kudde, ze gingen dekking zoeken. Een overkapping waar wij ook aanwezig waren. Tijdens hun tocht naar dekking kregen we af en toe wat te horen van hun stem. Soms een hogere toon, dan weer eentje lager. Ik moest er erg van lachen. Ondertussen legde Hetty uit dat in principe één schaap het teken geeft om in beweging te komen, maar het is voor haar nog steeds een raadsel hoe ze dat doen. Er worden niet altijd duidelijke geluiden of zo gemaakt dus zouden ze op een manier communiceren die wij niet begrijpen? Het is wel duidelijk dat er een rangorde is, maar wat Hetty vertelde dat het erop lijkt dat niet per se het schaap met de hoogste rang de kudde in beweging krijgt. Hoe dan ook kon ik alleen maar genieten hoe ze langzaam naar het onderdak kwamen zo dat ik ook weer even met hun kon knuffelen...
Dat stond dus ook op het programma. Een aantal van ons vond het heerlijk om even rustig op een krukje tussen hun gaan zitten. Persoonlijk vond ik dat de mooiste momenten van de middag. Je moet soms best oppassen voor hun hoorns want je kan best per ongeluk een tik krijgen. Helaas was dat ook het geval met Olle. Ze had een tijdje geleden wat ruzie met een ander lid van de kudde. Ze is in haar keel geraakt door een hoorn en heeft daar nu nog steeds last van. Hopelijk komt het goed met de dame op leeftijd, maar als er inwendig schade is zou dit verhaal niet goed kunnen aflopen. De natuur kan erg mooi zijn, maar zoals bij alles is er ook een minder leuke kant. Helaas is dit er één...
Hoe dan ook was het langzaam tijd om afscheid te nemen. Ik denk dat we allemaal wel iets positiefs naar huis hebben genomen. Als ik eerlijk mag zijn zou ik hopen dat er meer van dit soort plekken in Almere zouden zijn. Dieren en natuur kunnen ons zo veel geven. Hetty en Johan hebben een klein stukje paradijs ontworpen en ik ben hun heel dankbaar dat ik even een middagje daarvan kon genieten.